Jakiś czas temu pojawił się w naszej kancelarii klient, który toczył spór z urzędem skarbowym. Sprawa dotyczyła zasadności zaliczania do kosztów podatkowych (w podatku dochodowym od osób fizycznych) rat amortyzacyjnych od nieruchomości. Okazało się, że organ podatkowy kwestionował wycenę wartości początkowej nieruchomości, która została nabyta w bardzo złym stanie technicznym przez osobę fizyczną. Obiekt ten nie nadawał się do użytkowania, wymagał znacznych remontów. Ostatecznie osoba ta przeprowadziła nie tylko remont ale i znacząco rozbudowała ten obiekt. Po kilku latach od zakupu (oraz remontu i modernizacji) podatnik wprowadził ten obiekt po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych dokonując wyceny jego  wartości początkowej w oparciu o operat rzeczoznawcy. Kontrolujący podatnika  urzędnicy zakwestionowali taki właśnie sposób ustalenia wartości środka trwałego. Zdaniem fiskusa, podatnik powinien wycenić budynek na podstawie ceny zakupu, ustalonej w akcie notarialnym. Podatnik argumentował, że wyceniać należy środek trwały, czyli obiekt kompletny i zdatny do użytku, a zakupiony budynek był zrujnowany i nie nadawał się do użytku po zakupie. Taka argumentacja nie spotkała się jednak ze zrozumieniem urzędników. Według nich to, że zakupiony budynek nie był kompletny i zdatny do użytku w momencie jego zakupu nie miało żadnego znaczenia w sprawie.  Według organu podatkowego, kompletność i zdatność do użytku ma znaczenie tylko w określeniu momentu, od którego można dokonywać amortyzacji środka trwałego. Urzędnicy uważali więc, że nawet ruina może być środkiem trwałym. Wskazywanie, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera definicję środka trwałego, wskazującą jednoznaczne, że musi to być obiekt kompletny i zdatny do użytku nie odniosło żadnego skutku. Takiego poglądu nie można zaakceptować. Można przytoczyć wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 czerwca 2014r. II FSK 1521/12, w którym stwierdzono, że :

„Zamieszczenie przez ustawodawcę definicji „środka trwałego” w innym miejscu ustawy, niż pozostałe definicje użytych w niej pojęć, które zawarte są w art. 5a u.p.d.o.f., nie odbiera definicji zamieszczonej w art. 22a ust. 1 znaczenia normatywnego ani nie zawęża tego znaczenia do „zakresu przedmiotowego amortyzacji dla celów podatkowych”, a co najwyżej jest wyrazem specyficznej techniki legislacyjnej. Prowadzi to do wniosku, że na gruncie u.p.d.o.f. za środek trwały można uznać tylko taki budynek, budowlę, lokal, maszynę, urządzenie, środek transportu lun inny przedmiot, który ma wszystkie cechy wymienione w art. 22a ust. 1 u.p.d.o.f.”